23 stycznia 2011

Roczek.

My tu gadu, gadu, a tu zupełnie niepostrzeżenie stuknął mojemu projektowi roczek. Dokładnie 18 stycznia odbyła się pierwsza sesja zdjęciowa, a dwa dni później ukazała się już oficjalnie na blogspocie.

Jakżesz to było dawno temu! Ileż to sesji temu? Zastanawiałem się wtedy czy to w ogóle wypali. Czy będą do mnie przychodzili ludzie. Czy opowiedzą mi swoje historie. Czy ktoś będzie chciał o tym czytać... Wszystko było jedną wielką niewiadomą.

Od tej pory projekt został odwiedzony ponad 55 tysięcy razy i miał ponad 183 tysiące odsłon. Nigdy nie spodziewałem się osiągnięcia takiej popularności. W tej chwili codziennie odwiedzacie go 350-400 razy, co miesięcznie daje liczbę ponad 10 tys. odwiedzin, a liczba odsłon przekracza 40 tys.

Najwięcej, bo 462 odwiedziny miały miejsce 7 grudnia 2010, a namniej bo tylko 35 miało miejsce 14 sierpnia 2010 r.

Udział wzięło już 67 osób. Właściwie to 66 bo numeru 13 nie przyznałem w obawie przed pechem ;) A tak naprawdę to 68 bo raz przecież wystąpiły bliźniaczki, a raz mama Róża wystąpiła z córcią Gają :) Była też Magda w stanie błogosławionym ale nie jestem pewien czy mogę ją liczyć podwójnie ;)

Wygląda na to, że ani mnie, ani Wam czytelnikom, ani Wam uczestnikom projekt się nie nudzi. Wobec tego mam nadzieję, że rok później będę mógł napisać o kolejnych 67 czy 68 uczestnikach i podam Wam równie imponujące statystyki oglądalności.

Najważniejsze jest dla mnie jednak to, że z pozoru z błachej kwestii jaką jest ubranie lub jego brak udało nam się uczynić pole do rozmyślań nad nami samymi, nad tym co nas otacza, nad społeczeństwem, w którym żyjemy. I z tych rozmyślań, mam nadzieję, wyniknie kiedyś coś naprawdę dobrego.

Pozdrawiam zarówno czytelników jak i uczestników, gdyż bez Was ten projekt byłby tylko wołaniem na puszczy, a nic tak mnie do pracy nad nim nie motywuje jak Wasza tu obecność.

Dziękuję Wam wszystkim
Arek

11 komentarzy:

Anonimowy pisze...

Gratuluję wytrwałości i życzę jeszcze lepszych statystyk w kolejnym roku :)

Anonimowy pisze...

Ja mam nadzieje, że ten blog stanie się wielopokoleniowym blogiem. Tak, że za kilkadziesiąt lat Ci młodzi ludzie wystąpią tutaj już jako staruszki i opowiedzą nam czy coś w ich życiu zmieniło się do tej pory pod względem uniformów jakie noszą. To było super-chruper-fajowe. Mam nadzieje, że ten blog nigdy się nie skończy a autor kiedy już będzie stary i osiwiały i nie będzie już w stanie utrzymać aparatu w rękach przekaże go potomnym lub młodego zdolnego fotografa. Może doczekamy czasu kiedy cały wrocław a może cała polska znajdzie się na blogu. Wierze, że kiedyś będzie tutaj ponad tysiąc osób. Może do tego czasu również i ja się zdecyduje. Pozdrawiam :)

Anonimowy pisze...

przepraszam za składnię, ale zamyśliłem się :P

foto-gra-fka pisze...

Gratuluję i dalej do przodu:)

Justyna K. pisze...

oby jak najwięcej tego typu projektów powstawało, takich które zmuszają do myślenia!
Powodzenia Dziubecki :)

Arkadiusz Wojciechowski pisze...

Hej Anonimowy, dziękuję za optymizm. Ja zawsze będę mógł trzymać aparat w rękach ;)

Ale nie myślmy o mojej starości, na razie doczekajmy następnej rocznicy.

Agnieszka Króliczak - MIGAWKA pisze...

Gratulację, jestem pełna podziwu. Od pewnego czasu odwiedzam tą stronę i muszę powiedzieć, że niejednokrotnie skłoniły mnie te historie do refleksji. To wspaniałe. Życzę dalszych sukcesów ;)

Anna pisze...

Sto lat, sto lat! :)

Arkadiusz Wojciechowski pisze...

Tyle nie dam rady ;)

Anonimowy pisze...

Więcej uniformów, wiecej nagród i więcej odwiedzających:) No i oczywiście Basi:P Projekt genialny, mam nadzieje, ze nigdy sie nie skonczy:)
Pozdrawiam

Katarzyna Pawlica pisze...

Arku, świetny pomysl i wykonanie - ascetyczne i jednoczesnie takie pelne w informację i obraz. Gratuluję i zazdroszczę, że to nie ja wpadłam na ten pomysł :)